Uznani i szanowani

Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego. Zanim jego kariera zawodowa związała się z TVP, był przez lata dziennikarzem radiowym. Od 1968 r. pracował w Redakcji Młodzieżowej Polskiego Radia. W latach 1980-82 był naczelnym redakcji. Pełnił także funkcję dyrektora III Programu Polskiego Radia i naczelnego Programu I. Współtworzył m.in. audycje „Radiokurier”, „Sygnały dnia” i „W samo południe”. Andrzej Turski swoją pracę w telewizji rozpoczął w 1987 roku. Zajął wówczas stanowisko dyrektora i redaktora naczelnego TVP1. Od 1991 roku był wiceszefem TAI. Wspólnie z Józefem Węgrzynem był jednym z inicjatorów „Teleexpressu”. W latach 1989-2007 prowadził autorski program publicystyczny „7 dni świat” emitowany niegdyś w TVP1, TVP2, a od września 2006 roku na antenie TVP3. Program ten reaktywowano we wrześniu 2013 na antenie TVP Info.
Andrzej Turski był laureatem Super Wiktora i Wiktora w kategorii dziennikarz roku 2005. W 2005 roku zdobył tytuł Mistrza Mowy Polskiej. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi.
Zmarł 31 grudnia 2013 r. w Warszawie.
źródło: (RZ) onet.wiadomości

Urodził się 6 lutego 1945 r. w Białymstoku.
Prawnik, pisarz, publicysta, nauczyciel akademicki, działacz społeczny. Specjalizował się w zakresie prawa konstytucyjnego, historii doktryn politycznych i prawnych oraz prawach człowieka.
Był doktorem socjologii i doktorem habilitowanym nauk prawnych. Jako wyśmienity konstytucjonalista brał udział w pracach nad przygotowaniem Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 1997 r. W latach 90’ kierował Centrum Badań nad Konstytucjonalizmem w Europie Wschodniej w Chicago. W 1995 został profesorem w Central European University w Budapeszcie. Wykładał na uniwersytetach: Columbia, Stanford, Harvard.
Oprócz pracy naukowej, angażował się w działania społeczne. W ramach Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka zainicjował powstanie Programu Spraw Precedensowych, w którego radzie programowej zasiadał. Poświęcał się popularyzacji wiedzy o uzależnieniach. Był współtwórcą Komisji Edukacji w Dziedzinie Alkoholizmu, jednego z programów Fundacji im. Stefana Batorego. Laureat licznych nagród, w tym nagrody im. Jerzego Zimowskiego, przyznawanej przez Instytut Spraw Publicznych, nagrody za Odważne Myślenie im. Barbary Skargi nadawanej przez Konfederację Lewiatan, a także nagrody im. Pawła Włodkowica, za działalność na rzecz praw człowieka. Otrzymał także najwyższe odznaczenia państwowe, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 29 kwietnia 2017 r. w Warszawie.

Polski lektor filmowy, spiker radiowy. Ukończył Wojskową Akademię Techniczną w Warszawie. Z powodu kontuzji nie mógł realizować swojej pracy, dlatego w 1973 rozpoczął pracę jako spiker w III Programie Polskiego Radia. Od tamtej pory głosu użyczył w wielu filmach i serialach. Czytał też książki dla osób słabowidzących i niewidomych. Głosu użyczył między innymi do takich filmów jak: „Rambo II” „Naga broń”, „Szklana Pułapka” „Blues Brothers” „Pulp Fiction”, Drakula”, czy „Czas-Apokalipsy”.
Zmarł 18 stycznia 2019 r. w Warszawie.

Urodził się 13 stycznia 1921 r. w Łodzi.
Pisarz, wybitny tłumacz literatury rosyjskiej, publicysta i znawca zagadnień rosyjskich. Pseudonimy: Michał Kaniowski, Hanna Kostek, Dyonizy Aczkolwiek.
Przekładał m.in. Czechowa, Lwa Tołstoja, Jewgienija Szwarca i Michaiła Bułhakowa, poezje Achmatowej, Mandelsztama, Puszkina i Słuckiego, publicystykę Andrieja Sacharowa i Michaiła Hellera. Przede wszystkim jednak był tłumaczem Izaaka Babla, przełożył niemal wszystkie jego powieści i dramaty, opublikował przekład pełnego tekstu „Dziennika 1920”. Napisał, opartą na bablowskich motywach, sztukę „Sodoma i Odessa” (1993) oraz poświęcony Bablowi obszerny esej „Żyd z Odessy” (2000).
Jako Michał Kaniowski wygłaszał na emigracji przekłady utworów Aleksandra Sołżenicyna („Krąg pierwszy” i „Archipelag Gułag”). W 1999 roku został redaktorem naczelnym, powstałego z inicjatywy Jerzego Giedroycia, pisma „Nowaja Polsza”.
Jerzego Pomianowskiego uhonorowano wieloma nagrodami m. in. ZAIKS-u (1989), Polskiego PEN Clubu (1990), „Rzeczpospolitej” im. Dariusza Fikusa (2004) i Nagrodą im. Jerzego Giedroycia (2006).
W 1998 został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, a w roku 2005 Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla współpracy między narodami Polski i Rosji oraz za działalność literacką i publicystyczną. Podobno najwyżej sobie cenił nagrodę im. Juliusza Mieroszewskiego, którą przyjął w 1997 r.z rąk Jerzego Giedroycia.
Zmarł 29 grudnia 2016 w Krakowie.

Ceniony kompozytor, aranżer i producent muzyczny, współpracował z wybitnymi twórcami polskimi, m.in. z Natalią Kukulską, Kayah, mezzosopranistką Małgorzatą Walewską, trębaczem jazzowym Tomaszem Stańko, Sławomirem Kulpowiczem, Tomaszem Lipińskim, Kostkiem Joriadisem.
Jego płycie „Panta rhei”, nagranej dla wytwórni Dux z Małgorzatą Walewską w kwietniu 2005 r. magazyn Audio Video przyznał nagrodę „Rewelacja”.
Autor muzyki filmowej, m.in. do „Kalipso” w reżyserii Alka Drabińskiego i dokumentów takich jak „Kibice pomogą”, „Droga do Charikar”, „Dziecko wolności”, „Miasto powiat Ameryka” czy odcinków cyklu „Errata do biografii”. Muzyka Sebastiana Olko ilustrowała spektakl telewizyjny Filipa Zylbera „Moim sąsiadem jest anioł”, poświęcony twórczości i postaci Haliny Poświatowskiej.
Zmarł 19 lutego 2016 r. w Warszawie.
Źródło: http://www.zaiks.org.pl

Urodził się 12 lipca 1954 r.
Absolwent Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, o specjalności film animowany, na Wydziale Grafiki u prof. Daniela Szczechury oraz Wyższego Zawodowego Studium Reżyserii Filmu Animowanego, Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi.
Polski reżyser, scenarzysta i autor oprawy plastycznej filmów animowanych. Zajmował się również malarstwem i grafiką użytkową. Przez wiele lat związany był ze Studiem Miniatur Filmowych w Warszawie. Od roku 2002 był przewodniczącym Sekcji Filmu Animowanego Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Prowadził własne studio filmów animowanych „Serafiński Studio Graficzno-Filmowe”.
Zmarł 12 lutego 2017 r. w Warszawie.

Urodziła się 7 czerwca 1921 r.
Polska aktorka teatralna i filmowa. Ukończyła studia w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej.
Aktorka Teatru Powszechnego w Krakowie (1945), Teatru Polskiego w Warszawie (1945–1948), Teatru Wybrzeże w Gdańsku (1948–1949), Teatru im. Jaracza w Łodzi (1949–1954), Teatru Powszechnego w Łodzi (1954–1958), następnie Teatru im. Węgierki w Białymstoku i Teatru Ludowego w Warszawie. Sanitariuszka w powstaniu warszawskim.
Zmarła 3 sierpnia 2017 r. w Warszawie.

Ojciec Grzegorza Przemyka, który zmarł 14 maja 1983 roku na skutek śmiertelnego pobicia w komisariacie przy ul. Jezuickiej w Warszawie. Miał niespełna 19 lat.W 2013 roku Leopold Przemyk walczył w Europejskim Trybunale Praw Człowieka o uznanie, że zabójstwo jego syna nie było zwyczajnym przestępstwem, a zbrodnią popełnioną przez funkcjonariuszy publicznych. Trybunał orzekł, że postępowanie przed polskimi sądami stanowiły pogwałcenia art 2. Konwencji Praw Człowieka. Trybunał zasądził 20 tysięcy euro od państwa polskiego na rzecz ojca Przemyka.
Zmarł 29 listopada 2013 r. w Warszawie.

Artystka rzeźbiarka rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, ale jej plany pokrzyżował wybuch II wojny. W styczniu 1940 wstąpiła do Związku Walki Zbrojnej była kurierką w Warszawie, a później jej praca konspiracyjna obejmowała teren wschodniej Generalnej Guberni. Aresztowana 19 marca 1941 roku trafiła na Pawiak, a następnie do Zamku Lubelskiego.
Została skazana na karę śmierci i 23 września tego samego roku wysłana do obozu Ravensbrück.
Po wojnie ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie.
Tworzyła rzeźby i pisała wiersze, wiele z nich poświęconych jest tematyce wojny i cierpienia. Jej prace oglądać można w Polsce, Izraelu, w Niemczech, Szwecji, USA.
Zmarła 8 maja 2019 r. w Warszawie.

Urodził się 22 września 1927 r. w Toruniu
Profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Uczeń Henryka Elzenberga, tłumacz i komentator Ludwiga Wittgensteina. Przez wiele lat pracował w Katedrze Filozofii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku, następnie na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1955 r. był członkiem PZPR. Postanowieniem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego z 11 listopada 1997 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla polskiej nauki.
Wybitny filozof, logik, profesor nauk humanistycznych, twórca ontologii sytuacji, tłumacz i publicysta.
Zmarł 4 sierpnia 2017 r. w Warszawie

Urodził się 19 stycznia 1951 r. w Polsce.
W 1981 r. przeniósł się na stałe do Stanów Zjednoczonych. Profesor Uniwersytetu Georgetown w Waszyngtonie. Pracownik naukowy Instytutu Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej w latach 1974-1984.
Wybitny neurochemik, znakomity naukowiec, pasjonat życia, dusza towarzystwa, wspaniały mentor i intelektualista.
Zmarł 21 sierpnia 2016 r. w Warszawie
Źródło: http://www.legacy.com

Urodził się 1 października 1929 r.
Pseudonim „AS” weteran Powstania Warszawskiego, w latach 1939-1944 działacz Szarych Szeregów, członek V Obwodu (Mokotów) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej – 5. Rejon – batalion „Oaza” – 1. Kompania, stopień strzelec.
Zmarł 12 maja 2017 r.

Urodził się 30 czerwca 1941 r. w Warszawie.
Od września 1962 r. podchorąży Oficerskiej Szkoły Samochodowej w Pile. Od września 1965 r. Dowódca Plutonu 12 Pułku Samochodowego. Do 1983 r. pełnił również funkcje pomocnika Dowódcy Kompanii ds. Technicznych, Dowódcy Kompanii Remontowej i Dowódcy Batalionu.
W latach 1977 – 1978 pełnił zaszczytną służbę w Polskiej Jednostce Specjalnej Organizacji Narodów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie. W latach 1983 – 1991 r. pracował i służył w Warsztatach i Składnicy Służby Zakwaterowania i Budownictwa Garnizonu Stołecznego.
Pasjonował się filatelistyką i beletrystyką. Członek Koła Nr 6 im. Żołnierzy 2 Armii WP Związku Żołnierzy Wojska Polskiego przy Dowództwie Garnizonu Warszawa. Odznaczony m. in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem „Za Służbę w PWJS ONZ”, Brązową Odznaką „Za Zasługi dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego”.
Zmarł 16 lipca 2017 r.

Urodził się 18 sierpnia 1930 r.
Uczeń XXI LO im. Hugona Kołłątaja w Warszawie, gdzie uczęszczał wraz z Witoldem Zagórskim.
Polski koszykarz oraz dziennikarz sportowy, podpułkownik WP w stanie spoczynku.
Karierę zawodniczą rozpoczął w 1950 r. w Polonii Warszawa. Wieloletni zawodnik CWKS Legia Warszawa, z którą czterokrotnie zdobył mistrzostwo Polski.
Absolwent Wydziału Dziennikarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, po zakończeniu kariery sportowej pracował jako dziennikarz sportowy w „Żołnierzu Wolności” (1957–1962), „Wojskowym Przeglądzie Technicznym” (1962–1975), „Boksie” (1977–1990), „Bokserze” (1990–2004) oraz „Przeglądzie Sportowym” (1996–2004).
Zmarł 9 lipca 2016 r.

Urodził się 31 października 1932 r.
Jedną z najwybitniejszych postaci polskiej transplantologii, uczestnik jej rozwoju od początku, od pierwszego udanego przeszczepienia nerki w 1966 roku w Warszawie.
Absolwent Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie. Pracownik Akademii Medycznej w Warszawie, w I Klinice Chorób Wewnętrznych, w charakterze asystenta. W 1975 roku przeniesiony do Instytutu Transplantologii. Pełnił funkcję Zastępcy Dyrektora Instytutu Transplantologii (1975–1980) i Dyrektora Instytutu Transplantologii (1988–1994). Kierował Kliniką Medycyny Transplantacyjnej i Nefrologii (1988–2003). Inicjator utworzenia Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego, organizator I Zjazdu Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego i pierwszy Prezes Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego (1993–1995), następnie Sekretarz Generalny (1995–1999) i członek ZG PTT (2001–2003).
Inicjator i główny wykonawca „Raportu o stanie transplantacji narządów w Polsce”, współtwórca POLTRANSPLANTU. Brał udział w opracowaniu regulacji prawnej pobierania i przeszczepiania komórek, tkanek i narządów (Ustawa z 1996 roku).
Współautor założeń Programu Transplantacji Narządów w Polsce (1996–2002 i 2000–2005), autor protokołów immunosupresji stosowanych we wszystkich ośrodkach transplantacyjnych w Polsce.
Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Nagrodą Zespołową Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej, Nagrodą Specjalna I stopnia MZiOS.

Urodził się 18 grudnia 1923r. w Warszawie.
Polski działacz podziemia niepodległościowego podczas II wojny światowej, żołnierz batalionu „Zośka”, uczestnik Powstania Warszawskiego. Od 1942 r. członek Szarych Szeregów. Drużynowy w Oddziale Specjalnym „Jerzy”, zastępca dowódcy 2 plutonu kompanii „Maciek” – batalionu „Zośka”.
Absolwent Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”. Uczestnik m. in. „Akcji Wilanów” i „Sonderwagen”. Sierżant Podchorąży Armii Krajowej. Po wojnie jako inżynier mechanik był kierownikiem w różnych zakładach maszyn budowlanych.
Odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Armii Krajowej.
Zmarł 25 kwietnia 2017r.

Urodził się 26 sierpnia 1926 r.
Żołnierz Powstania Warszawskiego, oddziału Armii Krajowej – Grupa „Północ”, zgrupowanie „Sienkiewicz”, następnie odcinek „Kuba”, Sosna – batalion „Gozdowa”, kompania motorowa „Orlęta”od 1934 r. Oceniając Powstanie stwierdza: Widocznie tak musiało być. Jest taka rzecz – jeśli cztery lata była konspiracja i społeczeństwo tego nie wytrzymało i [Powstanie] wybuchło, to to jest właśnie zwycięstwo. Że zginęli, że później padło, ale społeczeństwo pokazało, że my jesteśmy Polakami i nasza ojczyzna jest tu.
Zmarł 8 marca 2016r. w Warszawie.
Źródło: https://www.1944.pl

Urodziła się 20 stycznia 1948 r.
Biegła rewident, specjalistka w Departamencie Rachunkowości Ministerstwa Finansów, ceniona autorka fachowych opracowań i konsultantka wydawnictwa Rachunkowość, Egzaminatorka Państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla Biegłych Rewidentów.
Zmarła 5 kwietnia 2017 r.
Źródło https://rachunkowosc.com.pl

Urodziła się 14 maja 1927 r. w Bydgoszczy
Uczestniczka II wojny światowej. Odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, wręczonym przez Marię Kaczyńską, uhonorowana tytułem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata, za prowadzoną działalność pomocową na rzecz prześladowanej ludności Żydowskiej.
Zmarła 11 sierpnia 2017 r.

Urodził się 25 kwietnia 1956 r. w Warszawie
W 1975 roku ukończył stołeczne Liceum im. Hugona Kołłątaja. W 1979 roku związał się z opozycją antykomunistyczną. Do 1980 roku pracował m.in. w Ośrodku Rozpowszechniania Wydawnictw Naukowych Polskiej Akademii Nauk. Krawczyk związał się z podziemnymi wydawnictwami, m.in. jako jeden z organizatorów firmy Mysia 5 rozprowadzającej na terenie kraju „Tygodnik Mazowsze”. W 1981 r. pracował w „Tygodniku Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego Marek Krawczyk współpracował z pismem drugiego obiegu „Wiadomości”. W styczniu 1982 roku został aresztowany i skazany na dwa lata więzienia w zawieszeniu. W marcu 1983 roku aresztowano go ponownie, został zwolniony z więzienia w lipcu 1983 roku na mocy amnestii. Po wyjściu z aresztu Krawczyk współpracował z podziemnymi wydawnictwami m.in. „Tygodnikiem Mazowsze” – zaopatrywał je w papier, drukował, kolportował. Współpracował też z podziemnymi wydawnictwami takimi jak NOWa, Krąg, CDN, Głos. Wiosną 1984 roku Marek Krawczyk został ciężko pobity przez SB. Od połowy lat 80. blisko współpracował z paryską „Kulturą” m.in. przywoził z Francji od Jerzego Giedroycia i Ireny Lasoty pieniądze na działalność wydawnictw podziemnych. W 1990 roku Marek Krawczyk znalazł się wśród założycieli Polskiej Izby Książki oraz Porozumienia Wydawców Książki Historycznej. Pełnił funkcję wiceprezesa zarządu Fundacji Pomocy Bibliotekom Polskim (1990-1992), zainicjował też powołanie Towarzystwa Opieki nad Archiwum Instytutu Literackiego w Paryżu, współtworzył Stowarzyszenie Wolnego Słowa. W latach 1992-1995 był właścicielem Oficyny Wydawniczej „PoMost”. Marek Krawczyk był doradcą ministra kultury i dziedzictwa narodowego Andrzeja Zakrzewskiego. W 2010 r. z rekomendacji klubu parlamentarnego PO został zgłoszony do rady programowej Telewizji Polskiej, następnie wybrany został na jej Przewodniczącego.
W 2011 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył Marka Krawczyka Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Krawczyk był też laureatem nagród Instytutu Literackiego w Paryżu w 1988 r., Polcul Foundation w 1989 r. i Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa w 1991 r. za działalność edytorską. W 2009 r. otrzymał Nagrodę Sezonu Wydawniczo-Księgarskiego Ikar za aktywność i kreatywność działań dla zachowania i popularyzacji dorobku Jerzego Giedroycia, „Kultury” i Instytutu Literackiego.
Zmarł 25 kwietnia 2012 r. w Warszawie
źródło: onet.wiadomości

Urodził się 15 grudnia 1937 r.
Profesor technologii żywności i żywienia o specjalności inżynieria procesów biotechnologicznych, inżynieria żywności i aparatura przemysłu spożywczego, projektowanie procesów technologicznych i suszenie, tytuł profesora nadzwyczajnego w dziedzinie nauk technicznych otrzymał w 1982 r., a profesora zwyczajnego w 1988 r. Studia ukończył w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie w 1961 r., uzyskując dyplom magistra inżyniera technologii rolno-spożywczej. W SGGW przez wiele lat pracował, pełniąc funkcje Prorektora (1984-1987), Dziekana (1981-1984) i Prodziekana (1978-1981) Wydziału Technologii Żywności, a przez wiele lat – Kierownika Katedry Inżynierii Żywności i Organizacji Produkcji (1982-2005). Był członkiem wielu prestiżowych organizacji naukowych, m.in. Komitetu Nauk o Żywności PAN, Komitetu Agrofizyki PAN, International Academy of Food Science and Technology, European Association of Chemical Engineers, rad naukowych instytutów oraz wielu polskich i zagranicznych towarzystw naukowych i rad programowych czasopism naukowych. Od 2006 r. pracował w Państwowej Wyższej Szkole Informatyki i Przedsiębiorczości w Łomży. Odznaczony był między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, wyróżniony był Złotą Honorową Odznaką „Za Zasługi dla SGGW”.
Zmarł 29 grudnia 2011 r. w Warszawie.
źródło: wikipedia

Aktor teatralny i filmowy, reżyser. Ukończył krakowską PWST w 1968 roku. Na deskach zadebiutował rok wcześniej w spektaklu “Kariera Artura Ui” Bertolta Brechta w reżyserii Mieczysława Górkiewicza w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej. Na małym ekranie mogliśmy go zobaczyć m.in. w “Ojcu Mateuszu”, “Kryminalnych”, “Kasi i Tomku”, “Sforze” czy “Janosiku”.
Był także drugim reżyserem popularnych filmów z serii “Nocne graffiti”, “Ekstradycja 2”, “Pitbull. Nowe porządki”, “Pitbull. Niebezpieczne kobiety” , “Botoks” oraz “Służby specjalne”.
Zmarł 8 maja 2018 r. w Warszawie.

Tłumacz, pisarz i archeolog, przez lata redaktor m. in. Instytutu Wydawniczego PAX. Najszerzej znany jako tłumacz literatury młodzieżowej i kojarzony z tytułami: Opowieści z Narnii, Harry Potter, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć, Opowieść Wigilijna, Wyspa Skarbów czy Piotruś Pan. Tłumaczył również homilie papieża Jana Pawła II wygłoszone w języku angielskim.
W rozmowie z Miesięcznikiem Znak (wrzesień 201 r., nr 664) tak mówił o swojej pracy – “Tłumaczenie też jest rodzajem twórczości, podobnie jak każde pisanie jest rodzajem tłumaczenia z języka nie do końca słownie sformułowanych myśli, uczuć, wizji. Przecież niemal każde zdanie można przełożyć trochę inaczej bez straty dla oryginału. Myślę, że ten pierwszy wybór, gdy tłumaczy się jakieś zdanie, to jest jakaś tajemnica. Dlaczego ja akurat tak to przełożyłem? Podejrzewam, że na ten wybór ma wpływ cała przeszłość tłumacza. I zdaję sobie sprawę, że są tłumacze i teoretycy przekładów, którzy to, co powiedziałem, uznają za herezję, podważając moją wiarygodność.”

Zmarł 5 września 2019 r.

Urodził się 1 października 1928 r. w Lublinie

Znany skrzypek rodem z Lublina i ceniony wykładowca Akademii Muzycznej w 

Edukację artystyczną rozpoczął jeszcze przed wybuchem wojny. W czasie okupacji uczył się gry na skrzypcach u Artura Malawskiego, wybitnego skrzypka. 

Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w klasie Ireny Dubiskiej. 

Swoją karierę muzyczną rozpoczynał jeszcze w Operze Warszawskiej, z Teatrem Wielkim związany był w latach 1958-1981, gdzie pełnił funkcję pierwszego koncertmistrza w orkiestrze.

Publiczność zapamiętała jego znakomite sola skrzypcowe  m.in. ze spektakli w: Strasznym dworze, Jeziorze łabędzim, Harnasiach, Giselle, Spartakusie, Kopciuszku i Szeherezadzie. Przez wiele lat pracował także na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina (1965–1998), gdzie zdobywał kolejne stopnie i tytuły naukowe.

Wykładowca na kursach mistrzowskich, juror konkursów skrzypcowych. Laureat wielu odznaczeń i wyróżnień, otrzymał m.in. Złoty Krzyż Zasługi (1975), Nagrodę Ministra Kultury (2004), Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2006) i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2010).

Zmarł  28 listopada 2020 r.

Źródła: 

https://warszawa.naszemiasto.pl/

https://teatrwielki.pl/

Urodził się w 30 marca 1979 r. r. w Kolumbii.

Absolwent Wydziału Reżyserii Dramatu w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie.

W 1998 r. wystąpił w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie w spektaklu “Słowo Boże…” jako Pielgrzym. Przy realizacji tego spektaklu pełnił również funkcję asystenta reżysera. Asystował także przy reżyserii spektakli m.in. Krystiana Lupy, Jerzego Stuhra, Mikołaja Grabowskiego, Andrzeja Wajdy, Józefa Opalskiego.

Asystent dyrektora ds. programowych w Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie.

Kierownik artystyczny jednej ze scen teatru – Sceny Margines. Na deskach olsztyńskiego teatru wyreżyserował m.in. spektakle: “Pętla” Marka Hłaski, “Mur” Jeana Paula Sartre’a i “Noc Helvera” Villqista. Reżyser wielu spektakli teatralnych i performansów nie tylko w Polsce, ale i za granicą – w USA, Niemczech, Hiszpanii.

Współpracował z takimi teatrami, jak Bałtycki Teatr Dramatyczny im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie, Teatr Wybrzeże w Gdańsku, Teatr na Woli im. Tadeusza Łomnickiego w Warszawie, Teatr Bagatela w Krakowie, opolski Teatr Kochanowskiego czy warszawski Teatr Kwadrat.

W 2019 r. wyreżyserował “Czarodziejski flet” Wolfganga Amadeusza Mozarta w Warszawskiej Operze Kameralnej. Nagrodzony na Międzynarodowym Festiwalu Tarnopolskie Wieczory Teatralne za spektakl “Podróż do wnętrza pokoju” według sztuki Michała Walczaka (2006). Przedstawienie “Trzej Muszkieterowie” w jego reżyserii, powstałe w krakowskiej Łaźni Nowej, zdobyło nagrodę publiczności podczas VII Karnawału Komedii w Katowicach (2014).

Do ostatnich dni życia w krakowskim Teatrze Bagatela pracował nad inscenizacją sztuki Gabrieli Zapolskiej “Ich czworo”.

Zmarł 1 listopada 2020 r. w Warszawie

Źródło: tvn24.pl, PAP

Urodził się 8 czerwca 1939 r. w Konarzewie

Potomek magnackiego rodu. Magister prawa na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1963–1965 odbył pomagisterskie studia w London School of Economics. Do roku 1990 prowadził własny zakład ogrodniczy w Warszawie.

W latach 1980–1990 był działaczem NSZZ “Solidarność” RI, a także Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności, oraz organizatorem pomocy dla osób internowanych w czasie stanu wojennego. W kolejnych latach pełnił funkcję radcy–ministra w Ambasadzie RP w Holandii i Ambasadora RP w Norwegii.

Zmarł 21 stycznia 2021 r. w Warszawie

https://dziendobry.tvn.pl/

Urodziła się 8 lutego 1944 w Warszawie

Reżyser i scenarzystka filmów dokumentalnych, dokumentów fabularyzowanych oraz telewizyjnych filmów fabularnych.

Większość filmów zrealizowała w Wytwórni Filmów Oświatowych w Łodzi (w latach 1975 – 1991), współpracowała także z Wytwórnią Filmów Dokumentalnych, Telewizją Polską, Fundacją Artystyczną Erina B, Studiem Filmowym Sambor, Contra Studio, Studiem Filmowym Kronika, Studiem Filmowym Legend Group.

Większość swych dzieł filmowych współtworzyła z mężem Lubomirem Zającem.

Swój pierwszy wspólny film „Najważniejsza sprawa” (1975) poświęcili młodej pielęgniarce.

Zmarła 13 stycznia 2021 r. w Warszawie

http://www.wfo.com.pl/author/wfo/